Regeneracja wtryskiwacza Zetor Ursus

Wtryskiwacz do Zetor, Ursus to klasyczny rodzaj wtryskiwacza stosowany w starszych rozwiązaniach montowanych w większości silników diesla produkowanych jeszcze w ostatnim dziesięcioleciu XXI wieku. Takie wtryskiwacze stosuje i stosowało się mi. w silnikach i ciągnikach Claas, Perkins, Fegusson, Leyland, New Holland, Desta, Yanmar, Hatz, Deutz i wieli innych.


Podczas weryfikacji tradycyjnego wtryskiwacza koniecznością jest określenie stanu pracy. Wtryskiwacz należy wstępnie oczyścić z nagarów i zanieczyszczeń zabezpieczając dokładnie króćce dopływu i odpływu (nadmiaru) paliwa. W tym celu wskazane jest wykorzystać myjki ultradźwiękowe z odpowiednim płynem. Wtryskiwacze wstawiamy do myjek, tak aby płyn nie przedostał się do króćców paliwowych. W przypadku wtryskiwaczy tradycyjnych zalecane jest mycie w przynajmniej jednej myjce, jednak można wykonać pełną procedurę trzech myjek, podobnie jak w systemach common rail (coraz czyściejsza wanna). Podczas testowania wtryskiwacza badamy: • Wartość ciśnienia otwarcia • Jakość rozpylania • Szczelność gniazda stożka • Szczelność powierzchni prowadzącej iglicy i korpusu rozpylacza, a zarazem korpusu przylegania rozpylacza do przylgni korpusu wtryskiwacza • Pracę czyli tzw. poziom „chrypienia” Jeśli ustalimy niewłaściwe działanie, wtryskiwacz należy rozebrać i poddać weryfikacji. Najczęstszym przypadkiem awarii wtryskiwaczy jest uszkodzony rozpylacz. Awarii ulega jego część stożkowa, lub część prowadząca na której mogą powstawać zatarcia. Czasem na części zewnętrznej powstają przebarwienia, lub odkształcenia widoczne jeszcze przed rozbiórką wtryskiwacza. To często świadczy o wysokiej temperaturze spalania lub innych zewnętrznych czynnikach wpływających na usterkę. Oprócz rozpylaczy degradacji mogą ulec inne elementy składowe. Często pękają, lub ulegają odkształceniu sprężyny, łączniki (grzybki) prowadzące iglicę rozpylacza, oraz nakrętki trzymające. Ważnym czynnikiem jest korpus lub przekładka, którą należy wymieniać lub szlifować aby powierzchnia maksymalnego skoku iglicy zachowała wartość ustaloną przez konstruktora.